Według tradycji brokuły wywodzą się ze wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Najstarsze odmiany cieszyły się wśród Rzymian wielkim uznaniem. Z Półwyspu Apenińskiego warzywo zawędrowało na Wyspy Brytyjskie, do Francji i upowszechniło się w całej Europie. W Stanach Zjednoczonych stało się bardzo popularne, przywieźli je ze sobą osadnicy włoscy. Do dziś uprawia się bardzo duże ilości brokułów w okolicach Nowego Jorku i Bostonu. Nazwa brokuł to adaptacja włoskiej nazwy „broccoli”, wywodzącej się z łacińskiego „brachium”, czyli „ramię” lub „gałąź”. Brokuł to roślina wieloletnia lub jednoroczna uprawiana dla niedojrzałych kwiatostanów. Jest bogatym źródłem beta-karotenu, witaminy C, kwasu foliowego i żelaza, zawiera umiarkowane ilości wapnia. Uprawia się wiele odmian tego warzywa, w Polsce dostępny jest brokuł importowany z Italii i uprawiany w kraju, o zielonych kwiatostanach. Są również odmiany o fioletowych, cytrynowo-zielonych i niebieskozielonych kwiatostanach.
SPOŻYCIE
Najlepiej smakują brokuły świeżo przyniesione z ogrodu, jednak rzadko mamy możliwość przygotowania potrawy bezpośrednio po zerwaniu warzywa. Brokuł włoski może być przechowywany w lodówce przez 5 dni, można go także zamrozić. Brokuł można gotować w wodzie i na parze, osączony z wody podawać z białymi sosami, polany roztopionym masłem lub sosem winegret. Brokuły można gotować w białym winie lub podsmażyć na oliwie i posypać tartym parmezanem. Można również maczać różyczki w roztrzepanym jajku z bułką lub mąką i smażyć na głębokim oleju. Można go przygotowywać podobnie jak kalafior.