Jest to roślina uprawiana dla jadalnych liści, łodyg i pędów kwiatostanowych. Wzmianki o kapuście pekińskiej pojawiają się w chińskich manuskryptach około V wieku. Roślina ta nie występuje w stanie dzikim. Uważa się, że jest wynikiem spontanicznego skrzyżowania kapusty chińskiej i rzepy. Trafiła do wschodnich Indii, Malezji i na Moluki, przywieziona przez chińskich kupców i osadników.
W 1751 roku europejscy misjonarze przysłali pierwsze nasiona kapusty pekińskiej do Europy. Jednak w tym czasie traktowano ją jako ciekawostkę i nie podjęto prób uprawy. Ponowną próbę wprowadzenia kapusty pekińskiej na rynek europejski podjął w 1854 roku pewien francuski ogrodnik, jednak i ta próba zakończyła się niepowodzeniem. W 1970 roku Izraelczycy wyeksportowali do Europy pierwszą partię tego warzywa. W tym samym czasie wprowadzono ją do sprzedaży w USA jako „Napa Cabbage”. Wkrótce kapusta pekińska zadomowiła się na dobre w jadłospisie Europy i Ameryki Północnej. W Polsce pojawiła się w sprzedaży na początku lat 90- tych. Początkowo traktowana przez konsumentów z ostrożnością i niedowierzaniem, znalazła jednak swoje miejsce na polskich stołach. Po zapoznaniu z przepisami kulinarnymi dotyczącymi przyrządzania tego warzywa konsumenci przekonali się do jego wartości smakowych. Aktualnie kapusta pekińska uprawiana jest również w Polsce.
Kapusta pekińska zawiera umiarkowane ilości kwasu foliowego i witaminy C.
Można ją przechowywać w dolnej szufladzie lodówki nawet przez kilka tygodni, wcześniej należy ją umyć. Aby uniknąć gnicia nie należy przechowywać jej w plastikowych woreczkach. Kapustę pekińską można przechowywać w chłodnym , zabezpieczonym przed mrozem pomieszczeniu nawet do 3 miesięcy.
Kapustę pekińską spożywa się na surowo w sałatkach, lub po krótkiej obróbce cieplnej, by zachować jej smak i wartości odżywcze. Gotuje się ją na parze, szybko dusi w wodzie, obsmaża na patelni. W Korei i Chinach małe główki kapusty marynuje się. Surowe liście doskonale harmonizują z sałatą, pomidorem, papryką, selerem, konserwowaną kukurydzą.