Imbir to bylina zielna uprawiana ze względu na aromatyczne kłącza. Zawiera małe ilości witamin i soli mineralnych. Mielony imbir zawiera dużo żelaza, świeży imbir jest bogaty witaminę C.
Imbir był uprawiany w tropikalnej Azji przez co najmniej 3000 lat i był jedną z pierwszych przypraw korzennych sprowadzonych Jedwabnym Szlakiem z Chin do Europy. Do czasów Marco Polo imbirem handlowali kupcy arabscy. Portugalczycy przenieśli imbir do swoich kolonii, a Hiszpanie wprowadzili go do Nowego Świata. Już w 1547 roku eksportowali ponad 1000 ton kłączy na Jamajkę i do Meksyku, a później do Europy. Imbir jest uprawiany w tropikach.
Pełzające rozgałęzione kłącza rosnące blisko powierzchni ziemi z bladożółtym miąższem pod cienką skórzastą skórą wyglądają jak guzowate palce i często nazywane są „dłońmi”. Skóra ma barwę beżową do ciemnobrązowej. Każde miejsce uprawy ma swoją , trochę odmienną formę tej rośliny, różnią się one barwą miąższu lub budową kłącza.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Imbir był stosowany przez wieki w medycynie chińskiej. Na Wschodzie świeży imbir jest lekarstwem na wymioty, kaszel, wzdęcia i gorączkę. Afrykańczycy stosują napój z korzeni imbiru jako afrodyzjak, podczas gdy w Nowej Gwinei jest zażywany w postaci suszonej jako środek antykoncepcyjny. Na Filipinach żuje się go, by odpędzić złe duchy. W średniowieczu uważano, że imbir leczy cholerę i jest pomocny w podagrze, ogrzewa stawy i „wypędza wiatry”. Nakładano go na twarz jako róż. Mówi się, że imbir ma stymulujące działanie na cyrkulację krwi, oczyszcza ciało i obniża poziom cholesterolu, jest lekkostrawny, łagodzi niestrawność, kolkę i biegunkę, zapobiega chorobie lokomocyjnej.
SPOŻYCIE
Imbir jest używany na całym świecie jako substancja zapachowa i smakowa do wyrobu słodyczy i pikantnych potraw. Imbir pojawia się w herbatnikach, ciastkach, zupach, marynatach, sproszkowanym curry, kompotach, leguminach, herbacie, piwie i winie.
Imbir jest najważniejszą przyprawą w chińskiej kuchni, w kuchni japońskiej robi się z niego dodatkowe danie „gari” towarzyszące sushi. Używany jest w postaci świeżej, suszonej i sproszkowanej, jest również marynowany, konserwowany w syropie, kandyzowany. Przed użyciem należy kłącza lekko oskrobać lub obrać, aby usunąć mocną skórkę.
